De veilingmeester

Heeft u zich wel eens afgevraagd wat er kan gebeuren als niet de klant, maar de verkoper de beslissing in handen heeft om de deal te sluiten?
Dat dit tot komische situaties kan leiden, heb ik onlangs aan den lijve zelf ondervonden.

Zoals een goede ondernemer betaamt, was ik aanwezig op een gezellige haringparty om te netwerken en nieuwe contacten op te doen. De sfeer was goed, de haring heerlijk en het bier vloeide rijkelijk. Ter verhoging van de feestvreugde werd door de goede Scheveningse gastheer niet het eerste, maar het tweede vaatje haring geveild onder de vele toegestroomde ondernemers. Aan het publiek werd de speciale veilingmeester voorgesteld die het proces in goede banen zou leiden.

De vers aangestelde veilingmeester stapte het podium op en greep de microfoon. Zijn rauwe stem schalde veel te hard door de luidsprekers en het publiek kromp ineen. ” Zo mensen !! Vandaag gaan we jullie eens flink wat lichter in de portemonnee maken!!”. Veel te hard lachte hij het publiek uit.
Duidelijk was dat hij al een paar haringen had weggespoeld…..

Omdat de opbrengst naar een goed doel ging, besloot onze veilingmeester de regels aanzienlijk te versoepelen. Een verkeerde beweging, een iets te harde lach of overduidelijk oogcontact vermijden met de veilingmeester zou door hem onherroepelijk als koopsignaal worden opgevat. Het vrolijke publiek lachte hartelijk mee.
“Geinige vent, die veilingmeester” hoorde ik iemand naast me nog zeggen. De veiling begon.

De stemming sloeg om toen de veilingmeester echter exact bleek te doen wat hij had gezegd. Een vriendelijke tik op de schouder van een collega ondernemer, en ja hoor, het slachtoffer had een bod gedaan van 300 euro. Het nemen van een flinke slok van zijn bier kwam een ander op een bod van 550 euro te staan. En zo ging hij maar door. Naarmate de veilingmeester steeds enthousiaster en vindingrijker werd, verstijfde het potentiële koperspubliek zichtbaar. Niet alleen werd er geen enkel vrijwillig bod meer gedaan, de sfeer verminderde zienderogen bij de aanwezigen.

Ook ik had met mijn ruim 2 meter lengte niet echt een voordeel. Mijzelf half verschuilend achter een grote plant, probeerde ook ik zo onopvallend mogelijk te blijven. De bedragen liepen nu hard op. De slachtoffers van de maar doordravende veilingmeester keken steeds ongelukkiger. Ook ik voelde me niet echt comfortabel meer in deze hal. Naar buiten lopen was echter geen optie, omdat het verplaatsen in een drukke massa direct de aandacht zou trekken van de veilingmeester. Ik zakte langzaam wat door mijn knieën.

Oogcontact met de veilingmeester vermijdend zag ik plotseling door het glas van de achterwand een bekende aankomen. Het was Bob, een collega ondernemer die ik al een tijdje niet meer had gezien. Wat leuk dat hij hier ook was! Zonder aandacht te trekken draaide ik me voorzichtig om en zag dat Bob achterin de zaal inkwam.

Nu de aandacht van Bob trekken zou fataal zijn. Er was maar één manier om hem te laten weten dat ik er ook was: oogcontact.
Met een strakke blik keek ik naar de ingang om zijn blik te vangen.

Bob stapte de zaal binnen en speurde in het aanwezige publiek naar bekenden. Plots had ik zijn blik te pakken.
Zonder mezelf ook maar een centimeter te verroeren, perste ik er een glimlach uit als teken van herkenning.
Te laat had ik door dat ik een afschuwelijke fout had begaan.

Bob herkende me, stak zijn hand op en zwaaide uitbundig mijn kant op.
En terwijl er een zucht van verlichting door de zaal golfde, schalde de veilingmeester door de luidspeakers: “Ja! Die meneer achter in de zaal! U hangt erin voor 1500 euro!”